De avonturen van Mark: deel 4
De cultuurschok is gezakt. Steeds meer besef ik dat mijn nieuwe realiteit in Ter Apel voorlopig niet zal veranderen en dat mijn leven in Amsterdam even tot het verleden behoort. Het contrast tussen beide werelden levert verrassende confrontaties op. Wat ooit vanzelfsprekend was, voelt hier als luxe. En ja, dat houdt me een spiegel voor. Ben ik… veryupt? Het lijkt erop.
Neem koffie. In Amsterdam had ik keuze te over: flat whites, cortado’s, oat milk lattes. Hier? Gewoon een kopje filterkoffie. Minder lekker? Eigenlijk niet. Even wennen? Absoluut. Sushi bestellen? Vergeet het. Hier draait het om drie lokale cafetaria’s met patat, kroketten en pindasaus als de onbetwiste favorieten. Maar eerlijk is eerlijk, dat heeft ook zijn charme.
Ik besluit mijn oude routine op te pakken en ga sporten. In Amsterdam stond ik fanatiek in sportklasjes, zelfs yoga. Hier beland ik naast een oude MMA-vechter. Zijn aanpak? Incasseren hoort erbij. Terwijl ik met mijn yoga-achtergrond voorzichtig wat bewegingen uitprobeer, beland ik al snel in een gevechtssimulatie: een tik tegen mijn kaak, een stomp tegen mijn ribben. Het verschil had niet groter kunnen zijn. Toch voelt het ergens… verfrissend.
Sommige veranderingen zijn minder pijnlijk. De huiswijn van de plaatselijke supermarkt, bijvoorbeeld: een literfles in plaats van de standaard 0,75 liter. Maar een Gin-Tonic zonder ijs? Die kwam even binnen. En dan het eten bij mensen thuis: koude kipspiesjes, plakjes leverworst en blokjes kaas – een tableau waarvan ik dacht dat het in Amsterdam alleen nog in oude herinneringen bestond. Hier is het dagelijkse realiteit, en tot mijn verbazing begin ik het te waarderen.
Andere veranderingen zijn minder pijnlijk. De huiswijn uit de supermarkt, bijvoorbeeld: een literfles in plaats van de vertrouwde 0,75 liter. Daar kon ik verrassend snel aan wennen. Maar een Gin-Tonic zonder ijs? Die kwam even binnen. En dan het eten bij mensen thuis: koude kipspiesjes, leverworst en blokjes kaas. Wat in Amsterdam nog in oude herinneringen leefde, is hier dagelijkse kost. Tot mijn eigen verbazing begin ik het te waarderen.
Langzaam maar zeker ontdek ik de charme van dit leven. Het is anders dan mijn oude wereld, maar de eenvoud en oprechtheid raken me. Waar ik in Amsterdam dacht dat geluk in verfijning zat, ontdek ik hier dat het ook kan schuilen in een kop koffie, een gesprek met een lokale sporter of zelfs een koude kipspies.
Het leven in Ter Apel is wennen. Maar misschien is dit precies wat ik nodig heb.